Aan het einde van de 16e eeuw stelde Michel de Montaigne voor dat iedereen een kamertje zou moeten houden, om zich in eenzaamheid terug te trekken en zichzelf te bestuderen. In een tijd waarin de geneeskunde emoties als een gevaarlijke bedreiging voor de menselijke gezondheid zag, werd de eenzaamheid gezien als een welkome verlichting van alle problemen in de wereld. De eenzame meditatie bleef in de volgende eeuwen haar aantrekkingskracht uitoefenen, vaak als reactie op het hoofse leven, en vond natuurlijk haar weg naar de muziek. In onze tijd van sociale media en permanente toegankelijkheid geven we een voorproefje van de eenzaamheid, gedurende de 17e en 18e eeuw, van Engeland tot Frankrijk, van Italië tot Duitsland, met een combinatie van gedeclameerde teksten, vocale en instrumentale muziek van Chauvon, Lambert, Lully, Monteverdi en Purcell.
